Kobiety w Biblii – Miriam – siostra Mojżesza
Na początku 2 Księgi Mojżeszowej spotykamy małą dziewczynkę, której powierzono wielkie zadanie. Miała pilnować swego małego braciszka, który musiał być ukrywany przed egipskimi policjantami zabijającymi wszystkie hebrajskie niemowlęta płci męskiej. Nie wiemy ile dni Miriam czuwała nad swym bratem ukrytym w sitowiu Nilu. Wypełniała jednak swe zadanie z podziwu godną gorliwością, a gdy córka faraona znalazła niemowlę (zapewne usłyszała płacz dziecka) Miriam nie tylko nie uciekła, ani nawet nie schowała się, tylko odważnie podeszła do księżniczki (córka niewolników do tej, do której nawet służba nie odzywała się niepytana) i radziła(!) jej co powinna zrobić z maleństwem! Cóż za odwaga, cóż za dzielność! Widać, że dziewczynka miała dobre wzory odważnych kobiet – czy to jej matka, czy dwie położne odmawiające wykonania rozkazu faraona.
Po raz drugi spotykamy Miriam po przekroczeniu Morza Czerwonego. Tutaj poznajemy jej imię, a do jej imienia dodany został tytuł prorokini, chociaż żadne proroctwo nie jest z nią związane. Być może ratując Mojżesza przewidziała, że będzie on wielkim człowiekiem i przywódcą. Miriam porywa kobiety do tańca i śpiewu ku Bożej uchwale. Występuje tu raczej jako przywódczyni kobiet niż prorokini (i po dzień dzisiejszy Miriam jest patronką grup kobiecych).
Trzecie spotkanie z Miriam nie przynosi jej chluby. Czytamy, że przywództwo Mojżesza zostało zakwestionowane i to przez kogo? Przez jego rodzeństwo, przez jego siostrę Miriam i brata Aarona, którzy zaczęli wypowiadać się przeciwko Mojżeszowi. Dlaczego? Z powodu jego żony. Ale wtedy Bóg zainterweniował „A zaledwie ustąpił obłok znad namiotu, oto Miriam okryła się trądem jak śniegiem”(Lb/4 Mjż 12,10). Dlaczego tylko Miriam został ukarana? Ponieważ ona była inicjatorką, jak wskazuje na to oryginalny tekst hebrajski – zwrot „wypowiadać się” użyty jest w rodzaju żeńskim i w liczbie pojedynczej „wa- tedaber”. Miriam została napiętnowana za występek, który można określić jako Laszon haRa – zły język. Powiada się, że zły język zabija
i tego, który go użył i tego, który został obmówiony. Ponieważ skromny i wybaczający Mojżesz wstawiał się za siostrą do Boga, Miriam musiała opuścić obóz tylko na 7 dni, aż wróciła do zdrowia. Lud nie ruszył w dalszą drogę bez niej. Podczas tych siedmiu dni na pustyni Miriam miała sporo czasu na myślenie. Czy zrozumiała, że to Bóg wybiera swoich przywódców? Że przywódca musi być dość pokorny, aby służyć? Czy z tej próby wyszła zwycięsko? Lepsza? Pokorna? Czy powierzyła swe życie Bożemu kierownictwu czy nadal chciała nim rządzić sama?
W 4Mjż 20:1 znajdujemy jedną, krótką informację, że Miriam zmarła w Kadesz i tam została pogrzebana. Ponieważ jednak następne zdanie dotyczy braku wody, uczeni w Piśmie łączą postać Miriam z wodą. I rzeczywiście dwa na trzy spotkania z Miriam związane są z wodą – najpierw spotykamy ją na brzegu Nilu, potem nad brzegiem Morza Czerwonego. Czyżby lud został ukarany brakiem wody za brak żałoby po Miriam?
Jakie nauki możemy wyciągnąć z życia i postępowania Miriam dzisiaj?
Miriam jest dzielną niewiastą – przywódczynią, oddającą Bogu chwałę i zachęcającą innych do tego. Jest także odpowiedzialna i silna, bez reszty oddana zadaniu, do którego została powołana. Prorok Micheasz wymienia ją razem z Mojżeszem i Aaronem jako przywódcami Izraela – Mich 6:4. Ale Miriam przekracza dozwolone granice, stawia się na równi z Mojżeszem
i depcze jego autorytet przez krytykanctwo. Mojżesz nie broni się, bo Sam Bóg go broni i to Bóg pokazuje nam jakie zło niesie krytykowanie drugiego człowieka.
Krytykowanie innych to nie tylko wykorzystanie prawa do wolności słowa, to nie „nic wielkiego”,… Bóg uznaje to za grzech – karze Miriam publicznym zawstydzeniem. Krytykowanie innych szkodzi relacjom – Miriam została odizolowana. Ludzie unikają krytykantów.
Krytykowanie zatrzymuje rozwój – cały lud czekał zamiast iść dalej. Ileż dobrze rokujących grup rozpadło się z powodu obecności krytykanta.
Krytykowanie szkodzi relacji z Bogiem – Ps 15:1-5
„Psalm Dawidowy. Panie! Kto przebywać będzie w namiocie twoim? Kto zamieszka na twej górze świętej? Ten, kto żyje nienagannie I pełni to, co prawe, I mówi prawdę w sercu swoim. Nie obmawia językiem swoim, Nie czyni zła bliźniemu swemu Ani nie znieważa sąsiada swego. (…) Kto tak czyni, nie zachwieje się nigdy”.
„Pamiętaj, co Pan, Bóg twój, uczynił Miriam w czasie drogi, gdy wyszliście z Egiptu” 5Mjż 24:9
Czytajmy więc Słowo Boże zadając sobie pytanie: „czego Bóg chce mnie nauczyć? Co chce mi dziś powiedzieć?”, nie szukajmy nauk i pouczeń dla innych lecz dla siebie. Wyciągajmy wniosku z błędów i sukcesów postaci biblijnych, ponieważ wszystko to zostało napisane dla naszego pouczenia. (Rz 15,4; 1Kor 10,11) Niech Duch Boży – ten, który kierował pisarzami biblijnymi kieruje też nami. Amen.
Przeczytaj:
2Mjż 2:1-10
2Mjż 15:20-21
4Mjż 12
4Mjż 20:1
Szalom – Danuta Fras