Nauki podstawowe – Wkładanie rąk
Nakładanie rąk to gest opisywany w całym Piśmie Świętym. Nakładanie rąk polegało na położeniu ręki, bądź obu rąk na głowie człowieka lub zwierzęcia, a jego znaczenie zależne było od sytuacji, w której było to praktykowane. Zazwyczaj osoba wkładająca ręce była niejako ważniejsza od tej drugiej (świadczyć może o tym między innymi fakt, że to ta pierwsza osoba na przykład błogosławiła tę drugą). „A rzecz to jest bezsporna, że mniejszy od większego otrzymuje błogosławieństwo.” (Hbr 7,7)
Praktyka w Tanach (tzw. Stary Testament)
Wkładanie rąk jak dowodzą Pisma Hebrajskie miało różnorakie cele. Jednym z celem było błogosławieństwo członków rodziny patriarchów. A praktyka ta została opisana
w (Rdz/1 Mjż 48,13-20) „Potem wziął Józef obydwu i przyprowadził ich do niego [Jakuba]: Efraima prawą ręką po lewej stronie Izraela, a Manassesa lewą ręką po prawej stronie Izraela. Wtedy wyciągnął Izrael swoją prawą rękę i położył ją na głowie Efraima, chociaż on był młodszy, a swoją lewą rękę położył na głowie Manassesa. Skrzyżował swe ręce, bo Manasses był pierworodny. I błogosławił Józefowi.(…)”
Praktyka wkładania rak była bardzo ważna przy poświęceniu (uświęceniu) i upoważnieniu do służby gwoli ludu Bożego (A) jak też ordynacja do przywództwa (B).
A) (Lb/4 Mjż 8,6-12) „Wyłącz spośród synów izraelskich Lewitów i oczyść ich. A tak postąpisz
z nimi, aby ich oczyścić: Pokrop ich wodą oczyszczającą grzech, oni zaś niech ogolą brzytwą swoje ciało, wypiorą swoje szaty i niech się oczyszczą. Potem niech wezmą cielca wraz z jego ofiarą z pokarmów, to jest przedniej mąki zaczynionej oliwą, drugiego zaś cielca weźmiesz ty na ofiarę za grzech. I każesz Lewitom zbliżyć się do Namiotu Zgromadzenia, zgromadzisz też cały zbór synów izraelskich i przyprowadzisz Lewitów przed Pana, synowie izraelscy zaś położą swoje ręce na Lewitów, potem Aaron ofiaruje Lewitów Panu jako ofiarę od synów izraelskich
i będą pełnili służbę dla Pana, lewici zaś położą swoje ręce na głowy cielców, ty złożysz jednego na ofiarę za grzech, a drugiego na ofiarę całopalną dla Pana, aby dokonać przebłagania za Lewitów.”
Ręce wkładano także na ofiarę przebłagalną.
B) Nakładanie rąk jako poświęcenie do przywództwa (Lb/4 Mjż 27,15-18) „I przemówił Mojżesz do Pana tymi słowy: Niechaj Pan, Bóg duchów wszelkiego ciała, wyznaczy męża, który by przewodził zborowi,Który by szedł na ich czele i chodził przed nimi, który by ich wyprowadzał
i przyprowadzał, aby zbór Pana nie był jak owce, które nie mają pasterza. I rzekł Pan do Mojżesza: Weź Jozuego, syna Nuna, męża obdarzonego duchem, i połóż na nim swoją rękę.
I postaw go przed Eleazarem, kapłanem, i przed całym zborem, i na ich oczach ustanów go wodzem, Złóż na niego część swojego dostojeństwa, aby mu byli posłuszni wszyscy w zborze synów izraelskich.”
Błogosławieństwo do przywództwa nie ma nic wspólnego z „wylaniem Ducha” – Jozue był już wcześnie „obdarzony duchem”. Co warto zauważyć – osoba ustanowiona przywódcą musi wcześniej okazywać, że prowadzi ją Duch Boży. Jozue miał być postawiony przed całym zgromadzeniem, by wszyscy widzieli przekazanie przywództwa, ale co sprawozdaje Biblia - To Bóg decyduje kto ma być przywódcą. I tak jak powołał Mojżesza do służby tak przez Mojżesza decyduje kto będzie jego następcą.
Znajdujemy też inne przykłady
1. Błogosławieństwo za pomocą rąk mocą do zwycięstwa (Wj/2 Mjż 17,11)
„Dopóki Mojżesz trzymał swoje ręce podniesione do góry, miał przewagę Izrael, a gdy opuszczał ręce, mieli przewagę Amalekici.” (Por. 1 Krl 8,22-38)
2. Wkładanie rąk na głowę może być do przekleństwa i śmierci. (Kpł/3 Mjż 24,10-14)
„Wyprowadź bluźniercę poza obóz, a wszyscy, którzy to słyszeli, niech położą ręce swoje na jego głowie i niech ukamienuje go cały zbór.” -
3. Wkładanie rąk było przyczynkiem do nabycia mądrości (Pwt/5 Mjż 34,9)
„Jozue zaś, syn Nuna, był pełen ducha mądrości, gdyż Mojżesz włożył nań swoje ręce”
Praktyka Wkładania rąk w Brit Hadasza (tzw. Nowy Testament)
Przykład Jeszua
Jeszua wzorem patriarchów wkładał ręce na dzieci, aby je błogosławić Mr 10,13-16
„I przynosili do niego dzieci, aby się ich dotknął (…)I brał je w ramiona, i błogosławił, kładąc na nie ręce".
Nie inaczej było z błogosławieństwem zdrowia przez wkładanie rąk na chorych
Łuk. 4:40-41 „A gdy słońce zachodziło, wszyscy, którzy mieli u siebie chorych, złożonych różnymi chorobami, przyprowadzili ich do niego [Jezusa]. On zaś kładł na każdego z nich ręce i uzdrawiał ich.”
Nakładanie rąk na chorych i umierających (umarłych) Mt 9,18
Gdy to do nich mówił, oto pewien przełożony (synagogi) przyszedł, złożył mu pokłon i rzekł: Córka moja dopiero co skonała, lecz pójdź, połóż na nią swą rękę, a ożyje”.
Dz 28,7-9 Wkładanie rąk ku uzdrowieniu (Ojciec Publiusza)
Dzięki tej praktyce także demony wychodzą, a wiara w zmartwychwstanie jest udziałem wierzących na mocy tej praktyki.
Przykład apostołów i uczniów Jeszua
Wkładanie rąk było podstawową nauką apostolską, o czym mówi Hbr 6,1-2
Uczniowie Jeszua za wzorem z Tanach ordynowali do służby diakonackiej wkładając ręce na wybranych wierzących (czyt. Dz 6,1-6). Każda służba i każda misja była poprzedzona modlitwą, postem i wkładaniem rąk (Dz 13,1-3).
Charyzmat młodego Tymoteusza był dzięki osobistemu wkładaniu rąk ap. Pawła (2 Tm 1,6).
A jego dar do przywództwa został udzielony przez wkładanie rąk starszych 1 Tym 4,14 ).
Przestroga (1 Tm 5,22) „Rąk na nikogo pochopnie nie wkładaj” Można zauważyć rozróżnienie: Pierwsze wkładanie na nowo ochrzczonych, drugie do misji i usługiwania. Nie śpiesz się
z uznaniem jakiejś osoby za właściwą do konkretnego działania Bożego, nie podejmuj pochopnych decyzji, których potem się żałuje. To bardzo ważna rada. Nie jest tu jednak napisane: „Nie wkładaj na nikogo rąk”. Ale uczyń ten gest kiedy stwierdzisz, że można to uczynić, jeśli masz do czynienia z osobą uczciwą, godną i kompetentną w tej konkretnej dziedzinie, do której jest powołana.
Wypełnione proroctwo Joela
Prorocza zapowiedź wylania Ruach HaKodesz (Jl 3,1-3) „A potem wyleję mojego Ducha na wszelkie ciało, i wasi synowie i wasze córki prorokować będą, wasi starcy będą śnili, a wasi młodzieńcy będą mieli widzenia…” (Dz 2,1-6) „A gdy nadszedł dzień Zielonych Świąt, byli wszyscy razem na jednym miejscu. I powstał nagle z nieba szum, jakby wiejącego gwałtownego wiatru, i napełnił cały dom, gdzie siedzieli. I ukazały się im języki jakby z ognia, które się rozdzieliły i usiadły na każdym z nich. I napełnieni zostali wszyscy Duchem Świętym, i zaczęli mówić innymi językami, tak jak im Duch poddawał…”
Jeszua chrzci Duchem Świętym (Mt 3,11-12) „Ja was chrzczę wodą, ku upamiętaniu, ale Ten, który po mnie idzie, jest mocniejszy niż ja; jemu nie jestem godzien i sandałów nosić; On was chrzcić będzie Duchem Świętym i ogniem...”
Nakładanie rąk jako warunek napełnienia Ruach HaKodesz (Dz 8,14-17) „…Wtedy wkładali na nich ręce, a oni otrzymywali Ducha Świętego.” (Dz 9,17) „I poszedł Ananiasz, i wszedł do domu, włożył na niego ręce i rzekł: Bracie Saulu, Pan Jezus, który ci się ukazał w drodze, jaką szedłeś, posłał mnie, abyś przejrzał i został napełniony Duchem Świętym.” (Dz 19,6-7) „A gdy Paweł włożył na nich ręce, zstąpił na nich Duch Święty i mówili językami, i prorokowali. Było zaś wszystkich tych mężów około dwunastu.”
Wylanie Ducha pieczęcią i zadatkiem Ducha w sercach naszych (2 Kor 1,22) „[Bóg] który też wycisnął na nas pieczęć i dał zadatek Ducha do serc naszych.” (2 Kor 5,5) „A tym, który nas do tego właśnie przysposobił, jest Bóg, który nam też dał jako rękojmię Ducha.”
Nakładaniu rąk mogą towarzyszyć nadzwyczajne zjawiska (Dz 10,44-46; 19,1-6;
1 Krl 19,11-13) takie jak mówienie językami, prorokowanie,… ale też zjawiska atmosferyczne…(działanie Ducha może być delikatne jak wiatr)
Praktyka wkładania rąk jest cechą wyróżniającą wierzących w Mesjasza Jeszua
(Mr 16,17-18) „A takie znaki będą towarzyszyły tym, którzy uwierzyli: w imieniu moim demony wyganiać będą, nowymi językami mówić będą, węże brać będą, a choćby coś trującego wypili, nie zaszkodzi im. Na chorych ręce kłaść będą, a ci wyzdrowieją.”
Powyższe opracowanie stanowi kompilację materiałów i wykładów dostępnych powszechnie na łamach internetu oraz wydawnictw chrześcijańskich, mesjańskich i judaistycznych.
Commenti