Dlaczego taka dziwna terminologia?[1]
Wstęp: Już wyjaśniliśmy sobie w poprzednich artykułach, czym jest nowożytny Ruch Mesjański. Ruch Mesjański to powrót wierzących do korzeni biblijnego Judaizmu. To powrót do biblijnego przymierza, którego fundamentem jest nauka Boża zwana Torą. I ten Ruch Mesjański,
jak w starożytności tak też w nowożytności, gromadzi szczerych wyznawców Boga Izraela tak z Żydów, jak też z Nie-Żydów. Pisząc o Ruchu Mesjańskim i patrząc z perspektywy historycznych Kościołów, trzeba zauważyć, że jest to Ruch „młody” liczący sobie zaledwie kilkadziesiąt lat licząc od daty 1967 roku. Co chciałbym przez to powiedzieć? Żydzi Mesjańscy, choć zorganizowani w przeróżnych „formacjach” nie wypracowali jeszcze wspólnej nomenklatury dla większości wspólnot na całej ziemi. W niniejszym opracowaniu chciałbym wspomnieć o najważniejszych terminach, które są znamienne dla Wierzących Mesjańskich.
Dlaczego taka nazwa i skąd taka terminologia?
„Terminologia mesjanistyczna została stworzona z myślą o wyrażeniu biblijnej wiary w Mesjasza, jako że w najwcześniejszym okresie swego rozwoju wiara nowo testamentowa pozostawała
w kręgu kultury i tradycji żydowskiej. Współcześni wierzący mesjanistyczni pragną wyrażać swoją wiarę w Mesjasza w sposób zgodny ze swoim żydowskim dziedzictwem i kulturą uważając, że wiara w Mesjasza nie stoi w żadnej z nimi sprzeczności”[2].
Tym cytatem chciałbym na wstępie powiedzieć, że terminologia mesjanistyczna pozwala być czytelnym w kręgach żydowskich, jaki i przekazywać Dobrą Nowinę o Mesjaszu żydowskim wierzącym, albowiem Ewangelia ma być przekazywana jak napisano w Piśmie Świętym najpierw Żydom, a potem innym narodom. (Czyt. Rz 1,16). Ponadto terminologia mesjanistyczna komunikuje prawdy biblijne bez bagażu historycznego antysemityzmu związanego z terminami chrześcijańskimi.
Są ludzie, którzy uważają, że Jezus Chrystus to imię i nazwisko. Nic bardziej mylnego
i dalekiego od Pisma Świętego. Jakie imię nosił nasz Odkupiciel?.
Mt 1,21 D. Stern –„ Urodzi ona syna, a ty nadasz Mu imię Jeszua [co oznacza "Adonai zbawia"], gdyż zbawi On swój lud od jego grzechów".
Przekład Dawida Sterna najwłaściwiej, wg mojego zdania, oddaje brzmienie imienia Mesjasza. Dlaczego? Bo tylko w świetle języka hebrajskiego znajdujemy wyjaśnienie tego imienia. Imię „Jeszua” (Jud -szin-waw-ain) w swym rdzeniu oznacza zbawienie.
Imię „Jeszua” z etymologicznego punktu widzenia jest skróconą wersją imienia „Jehoszua”, co oznacza „JHWH zbawia”. W ten sposób jak widzimy w zacytowanym wersecie imię Mesjasza znajduje wyjaśnienie także w jego posłannictwie. Powszechnie używane imię „Jezus” etymologicznie nic nie znaczy i jest tylko formą imienia, które dla przeciętnego Żyda stało się
i jest po dzień dzisiejszy nośnikiem antysemityzmu i wielowiekowych prześladowań ze strony nominalnych chrześcijan. Imię „Jeszua” jest tym imieniem, jakie używają Żydzi mesjańscy na całym świecie. Co więcej jest to forma, która przedstawia żydowskiego Mesjasza
w akceptowalny sposób i do przyjęcia przez Żydów jak też Nie-Żydów.
Ostrzegałbym wszystkich, aby nie używać innych form i deklinacji imienia Jeszua, albowiem niosą za sobą niebezpieczeństwo bluźnierstwa.
Dlaczego tak podkreślam to ostrzeżenie? Takim przykładem bluźnierstwa jest np. imię „Jeszu” będące akronimem hebrajskiej obelgi i oznacza dosłownie „Niech jego imię będzie wymazane
z pamięci”. Jeszu, jako imię stało się zaszyfrowanym zaklęciem i przekleństwem przeciwko chrześcijanom i prowadzonej wobec Żydów ewangelizacji. Choć dzisiaj wiele osób używa imienia Jeszu bez zamiaru urażenia kogokolwiek to zalecałbym jednak, aby używać imienia Jeszua zgodnie z nazewnictwem głównego nurtu Ruchu Mesjańskiego na całym świecie. Podobnie rzecz się ma z terminem „Chrystus”.
J 1,41 Ten spotkał najpierw Szymona, brata swego, i rzekł do niego:
Znaleźliśmy Mesjasza (to znaczy: Chrystusa).
Słowo Mesjasz wywodzi się z hebrajskiej myśli Pisma Świętego, a Chrystus z greckiej. Termin hebrajski Mesjasz (co dosłownie oznacza namaszczony) podkreśla fakt, że Mesjasz został dany Żydom, a także wszystkim narodom. A „Chrystus” jest konotowany, jako zbawiciel tylko dla chrześcijan. Podobnie jak ze sprawą poprzedniego terminu trzeba pamiętać, że pod terminem „Chrystus” Żydzi widzą 2000 lat nienawiści ze strony chrześcijan. I tu też pragnę zauważyć,
że lepiej jest używać w stosunku do bogobojnego człowieka termin „Wierzący” zamiast „Chrześcijanin”, bo ta nazwa (choć uznana na świecie) niekoniecznie pokazuje biblijnie wierzącego człowieka. Słowo „Wierzący” neutralne w swej wymowie oznacza tak w kręgach Żydów Mesjańskich jak też w kręgach Kościoła tych, którzy faktycznie podążają drogą szczerej wiary w Boga Izraela. „Wierzący” czy to będzie Żyd Mesjański czy też człowiek z narodów,
(co chciałbym podkreślić) nie ma negatywnych uczuć w stosunku do jakiegokolwiek Kościoła pamiętając, że w każdym Kościele są bogobojni ludzie, którzy szczerze kochają Boga Ojca. Kongregacje Mesjańskie na całym świecie zgodnie żyją z lokalnymi kościołami, jak też często współpracują na wielu płaszczyznach oraz w dziele „ratowania dusz ludzkich”. Co więcej mesjańskie kongregacje często są „skrzydłem” czy też frakcją lokalnego kościoła, który wspiera taką wspólnotę mesjańską. Poszczególny członek „Ciała Mesjasza”, które jednoczy wierzących Żydów i Nie-Żydów, kocha wszystkie swoje „członki” (czyt. 1 Kor 12r.; Rz 12r) I ta myśl wraz
z praktyką ma potwierdzenie w Piśmie Świętym.
Dz. 10,35 Lecz w każdym narodzie miły mu jest ten, kto się go boi i sprawiedliwie postępuje.
Mesjańscy uczniowie Jeszua choć przychylnie nastawieni do każdego kościoła, są jednak nie jednomyślni, gdy chodzi o sam termin „Kościół”. Dlaczego? Bo ten termin też jest związany z prześladowaniem i nienawiścią do Żydów. Niektórzy Żydzi Mesjańscy używają hebrajskiego terminu Kahał[3], a niektórzy dopuszczają termin „Eklezja”, jako słowo określającą pewną społeczność lokalną. Ale generalnie mesjańscy wierzący wolą używać słowo Kongregacja jako zgromadzenie ludzi wierzących, a samo spotkanie nie jest nabożeństwem, ale Świętym Zgromadzeniem na podkreślenie faktu, że jest to spotkanie ze Świętym Bogiem Jego świętego ludu. Praktyka Świętego Zgromadzenia w każdym zakątku świata może być różna i wzbogacona wieloma elementami kultury tego świata, ale fundamentem podstawowym i elementarnym jest czytanie nauki Bożej (Tory) i proroków (Hawtora) zgodnie z praktyką jaką miał Mesjasz Jeszua oraz zgodnie z praktyką pierwotnego Ruchu Mesjańskiego (czyt. Łk 4,16-21; Dz 13,14-16;
Dz 15,21). Na Świętym Zgromadzeniu mogą występować żydowskie elementy liturgiczne wraz
z terminami zarówno w języku hebrajskim, jak też w języku ojczystym kraju, gdzie takie zgromadzenia mają miejsce.
Ten pierwotny model „Świętego Zgromadzenia”, gdzie fundamentem było czytanie Pisma Świętego, był i jest wyrazem niezwykłej jedności Ludu Bożego na całym Świecie. W każdy Szabat na całym świecie i w każdej kongregacji czyta się parsze[4]
To jest wypełnienie proroczego biblijnego „budowania” się w jednym ciele Mesjasza wierzących z Żydów i Nie-Żydów, (czyt. Ef 2,14) ale też widzialny dla świata znak, że jest „Jeden Pan, jedna wiara, jeden chrzest”; (czyt. Ef 4,5).
I znów w przekładzie Pisma Świętego natrafiamy na termin, który nie jest akceptowalny
w kręgach Wierzących Mesjańskich. Chrzest każdemu Żydowi kojarzy się i jest kojarzony
z przymusową konwersją na chrześcijaństwo. Pod groźbą utraty życia przymuszano Żydów do przyjęcia chrztu w Kościele Katolickim. Trzeba nam wszystkim to wiedzieć, że Chrzest to dla Żyda utrata tożsamości ze swoim ludem. Chrzest dla Żyda, który przymuszony został do tej ceremonii, to nie tylko ostracyzm w rodzinie, ale to całkowite „uśmiercenie” w kręgach żydowskich. Chrzest także dzisiaj jest traktowany, jako odcięcie się od żydowskich korzeni
i odejście od Boga Wszechmocnego do bałwochwalstwa.
W świetle powyższego wolimy na określenie oddania się Bogu w akcie całkowitego zanurzenia w wodzie mówić: Zanurzenie, przyjął Mesjasza w zanurzeniu, jak też dokonał Twili[5] czy też mykwy[6].
Jest jeszcze jeden problematyczny termin, który wymaga wytłumaczenia. Tym terminem jest „Krzyż”. Kiedy Katolik usłyszy słowo „Krzyż” to na myśl przyjdzie mu centralny element ołtarza w budynku kościelnym, albo też główny element kapliczki przydrożnej, przy której warto się zatrzymać, przeżegnać i pomodlić się. Ale ten sam termin, który niesie religijnie emocjonalny motyw dla członka kościoła jest dla Żyda przekleństwem i słowem obrazy. Kiedy Żyd słyszy słowo „Krzyż” to widzi tysiące rycerzy, którzy mieczem w kształcie krzyża mordowali tysiące Żydów na terenie całej Europy. Kiedy dzisiejszy Żyd słyszy słowo „Krzyż” to w swej wyobraźni ukształtowanej w nowożytnej historii widzi księdza, który z wysoko uniesionym drzewcem krzyża idzie na czele motłochu uzbrojonego w widły i siekiery, aby bić Żyda i zabijać. Słowo „Krzyż” aczkolwiek występujące w Nowym Testamencie nie zawsze jest dobre w używaniu w stosunku do członków etnicznego Izraela. Mesjańscy wierzący wolą używać następujących zamienników np. Drzewo Golgoty, drzewo ofiary (oddania) Mesjasza itp. Jeżeli pragniemy kochać innych (m.in. Żydów) jak to czynił Mesjasz Jeszua to uszanujemy uczucia tych, których Pismo Święte nazywa „Pierworodnym synem Boga”
Wj/ 2 Mjż 4,22 I powiesz do faraona: Tak mówi Pan: Moim synem pierworodnym jest Izrael..
Na podstawie książki Dr. Michaela Schiffmana –„Resztka Izraela Powraca” opracował Piotr Fras
[1] Opracowanie cz. 3 na temat nomenklatury powstał z inspiracji książki Dr. Michael Schiffman –„Resztka Izraela Powraca” i wielu przypadkach powiela zwroty i myśli autora M. Schiffmana
[2] Dr. Michael Schiffman –„Resztka Izraela Powraca”
[3] Kahał -„zgromadzenie, gmina ( kehilla – słowo z jidysz”) oznaczające gminę, formę organizacji społeczności żydowskiej. Słowo to oznacza zarówno samo skupisko ludności, wewnętrznie zorganizowane i posiadające władzę, jak i sam zarząd gminy. Źródło internet
[4] Parasza, inaczej parsza – l.mn. paraszot - fragment Pięcioksięgu czytany w synagodze w każdy szabat a także z okazji świąt, postów i początków nowego miesiąca księżycowego – Źródło internet
[5] Twila – rytualne zanurzenie, kąpiel
[6] Mykwa – w judaizmie zbiornik z bieżącą wodą dla osób i naczyń, które zaciągnęły jakiegoś rodzaju nieczystość rytualną. Obmycia w mykwie dokonuje się przez całkowite zanurzenie. Puryfikowane są także nowo nabyte naczynia. Kąpiel w mykwie odbywają również neofici, jest to element obrzędu przyjęcia do synagogi. Źródło Internet