Święto Namiotów - Święto Szałasów - Święto Kuczek
Wyznaczony czas (hebr. Moed Sukkot)
Słowniczek
Drasz (midrasz) – Komentarz do Biblii lub do wersetu – także forma interpretacji.
Goim - dosł. narody (nie-Żydzi), w opracowaniu w znaczeniu uczniowie Jeszui z narodów (z pogan)
Haftora – fragment Tanach – zazwyczaj z ksiąg prorockich
Halacha - dosł. droga, sposób praktycznej interpretacji Tory
HaMaszijah - Ten Mesjasz (dosł. Pomazaniec), oryginalne brzmienie tytułu Chrystus.
Jom Kippur – pełna nazwa: Jom ha-Kippurim, Święto Pojednania lub Dzień Przebłagania
Jom Teruah - Dzień Trąbienia (biblijna nazwa). Wymowa Terua ze względu na “nieme h” niewymawialne w języku hebrajskim h na końcu wyrazu
Jeszua - hebrajskie brzmienie imienia Jezus
kapara - Przebaczenie
Majmonides - RaMBaM, Rabii Mosze ben Majmon (1135-1204), filozof, lekarz, autorytet halachiczny, komentator Talmudu, twórca 13 zasad wiary
Micwa (l. m. micwot) - przykazanie (przykazania)
Moed (l. m. moadim) - wyznaczony czas (wyznaczone czasy), znaczeniowo bliskie: święto (święta)
Rosz Haszana - dosł. Głowa Roku (tradycyjne określenie żydowskiego Nowy Roku)
Szacharit – Poranna modlitwa
Szofar - instrument sygnalizacyjny z rogu zwierzęcia koszernego (oprócz krowy)
Tanach – To tzw. Stary Testament składa się z Tory, Proroków I Pism
Teszuwa – (dosłownie powrót) - nawrócenie (całościowy proces: żalu za grzechy, zmiany myślenia i postępowania, zadość uczynienia ludziom za wyrządzone zło I powrót do Boga na warunkach nauki Tory)
Tora – dosłownie: nauka, instrukcja. Pierwszy desygnat; Zakon, Prawo (Mojżeszowe) zapisanych w pierwszych (pięciu) Księgach Mojżeszowych
Twila - zanurzenie, obmycie, często w znaczeniu chrzest, w opracowaniu obmycie rytualne przed moed
O ile nie zaznaczono inaczej, cytaty biblijne pochodzą z:
BW – Biblii Warszawskiej, 1998 r. Nowy przekład z języków hebrajskiego i greckiego opracowany przez Komisję Przekładu Pisma Świętego, Warszawa, 1975 r.
BT – Biblia Tysiąclecia, Pismo Święte Starego i Nowego Testamentu w przekładzie z języków oryginalnych, opracował Zespół Biblistów Polskich z inicjatywy Benedyktynów Tynieckich.
(BJW) – Biblia Jakuba Wujka, 1594-96 (1599) r.
(BG) – Biblia Gdańska, 1632 r.
(PNŚ) – Przekład Nowego Świata
Autor w swoich opracowaniach opiera się na tekstach w językach oryginalnych, dlatego niektóre wersety zostały zaczerpnięte z innych wydań Biblii, które zdaniem autora lepiej oddają w języku polskim oryginalne brzmienie wybranego wersetu.
Wstęp
Celem i funkcją świąt biblijnych (Moadim - wyznaczone czasy) jest wkomponowanie nas, ludzi bogobojnych w określony rytm biblijnych spotkań z WIEKUISTYM. Kalendarz świąt biblijnych to kalendarz wolności dla dzieci Bożych. A wolność dzieci Bożych w gospodarowaniu czasem jest wolnością wyboru, aby w “wyznaczonych czasach” (Moed/Moadim) oddawać się pod opiekę i błogosławieństwo NAJWYŻSZEGO.Wchodząc w Moadim rezygnujemy z naszego władania czasem, materią i naszym “ego”, a królowanie i władanie naszą duszą oddajemy Bogu. Cykl Moadim (Wyznaczonych czasów - Świąt) od modlitwy do modlitwy od Szabatu do Szabatu,
od Pesach do Sukkot uczy nas życia rytmem Bożego czasu. Nie istnieje Moed (święto) oderwane od innych świąt biblijnych. Wszystkie Moadim są ze sobą powiązane i zazębione tworzą, progresywnie, rok liturgiczny. Wszystkie Moadim uczą nas prawidłowych relacji z Wiekuistym, uczą nas świętych relacji
z naszym Adonaj. Uczą nas wdzięczności za każdy darowany odcinek czasu na tej ziemi
i wyrażania tej wdzięczności wobec STWÓRCY. Pamiętać należy, że w Moadim jest zapisanych wiele szczegółów dotyczących naszego osobistego zbawienia, a także “odkupienia” i przyszłości Ludu Bożego. Wchodząc w święty czas (zachowując Moadim) wyrażamy wiarę i nadzieję
na rychłe i pełne ich wypełnienie. Zdaję sobie sprawę z tego, że dla kogoś kto czyta takie opracowania, ale nie obchodzi Bożych Świąt, będzie ono niezrozumiałe a nawet dziwne, ale “jeśli nie skosztujesz – nie poznasz”. Przesłanie każdego Święta będzie pojmowane z każdym dniem głębiej, z każdym miesiącem inaczej, z każdym rokiem pełniej... Niepowtarzalny “klimat” każdego święta jest nie do opisania dla zwykłego człowieka, który wcześniej nie wszedł
w Szabat, nie zakosztował tej Boskiej czasoprzestrzeni w obecności Wiekuistego, w błogim pokoju, wynikającym przede wszystkim z posłuszeństwa Słowu Adonaj, wkroczeniu na Jego Drogę i otrzymaniu od Wiekuistego przebaczenia wszystkich swoich grzechów. Kalendarz świąt biblijnych to kalendarz wolności dla dzieci Bożych. A wolność dzieci Bożych w gospodarowaniu czasem jest wolnością decyzji, aby w “wyznaczonych czasach” oddawać się pod opiekę
i błogosławieństwo Najwyższego. Wolność dzieci Bożych wyprowadzonych z Egiptów (Egiptu Grzechu i Egiptu Niewoli) nie była i nie jest celem samym w sobie. Wolność dana nam przez Wiekuistego oznacza przyjęcie na siebie umowy zobowiązującej nas do życia zgodnie z Bożą instrukcją daną nam przez Mojżesza, z wyboru i pragnienia zbliżania się do Niego, z miłością
ku Niemu, poprzez posłuszeństwo Jego SŁOWU w Duchu Mesjasza.
Celem poniższego opracowania jest wyeksponowanie święta biblijnego – Święta Namiotów
kątem treści, symboliki i wartości tego czasu. Pragnę także wskazać elementy Hallachy
(drogi, procedury) postępowania w Moed Sukot (Święto Namiotów - wyznaczony czas spotkania z Bogiem). Wskazuje treść i "ducha" tekstów biblijnych dotyczących tego oddzielonego czasu oraz najpiękniejsze tradycje mędrców Judaizmu.
Uwaga:
Wszystkie wersety podane w opracowaniu wg adresów czytamy w całości bezpośrednio z Biblii, albowiem podany jest (czasami) tylko fragment wersetu ukazujący i podkreślający myśl i cel autora opracowania.
Sukkot - pochodzenie i znaczenie
Święto Namiotów/Szałasów/Sukkot nazywane inaczej Świętem Kuczek rozpoczyna się
w biblijnym kalendarzu 15 dnia siódmego miesiąca Tiszri/Etanim, w pełnię księżyca po jesiennym zrównaniu dnia z nocą. Nazwa święta pochodzi od hebrajskiego słowa ‘Sukah’, które oznacza: szałas, namiot, kuczka a w liczbie mnogiej brzmi Sukkot. Święto Sukkot Jest jednym z trzech świąt pielgrzymich (Hbr. Szalosz Regalim czyt.: 2 Mjż. 23:14-17, 5 Mjż. 16:16). Święto Szałasów było jednym z trzech świąt, oprócz Pesach i Szawuot - Dnia Pięćdziesiątnicy, gdzie Bóg wymagał od Izraelitów, aby każdy mężczyzna przybył do Świątyni w Jerozolimie.
5 Mjż 16; 16-17 Trzy razy w roku zjawi się każdy mężczyzna z pośród was przed Panem, Bogiem twoim, na miejscu, które wybierze: w Święto Przaśników, w Święto Tygodni i w Święto Szałasów, lecz nie zjawi się przed Panem z próżnymi rękami, ale każdy przyjdzie
z odpowiednim darem swoim według błogosławieństwa, jakiego Pan, Bóg twój, ci udzielił.
Święto Namiotów/Szałasów/Sukkot jest ostatnim z serii świąt siódmego miesiąca Tiszri.
W kontraście do pokutnej atmosfery Święta Trąb (Jom Teruah) i Dnia Pojednania (Jom Kippur), Święto Szałasów było i jest czasem radości. Wraz z poprzednimi dwoma świętami Lud Boży przeszedł przez okres pokuty i odkupienia. Teraz Bóg pragnął, aby jego lud radował się
z powodu odnowionej relacji z Nim. Akcentując Boży nakaz radowania się, mędrcy Judaizmu nadali temu świętu określenie „Zeman Simhatenu”, co znaczy Sezon Radości. Nazwa Święto Szałasów, w języku hebrajskim Sukkot, wywodzi się od przykazania, które Bóg dał Izraelitom,
aby przez siedem dni i nocy mieszkali w namiotach. Przykazanie by budować namioty i mieszkać w nich zbiegało się z czasem zakończenia żniw w Izraelu.
3 Mjż 23,42-43 będziecie mieszkać w szałasach przez siedem dni. Wszyscy krajowcy
w Izraelu mieszkać będą w szałasach, aby wiedziały wasze przyszłe pokolenia,
że w szałasach kazałem mieszkać synom izraelskim, gdy wyprowadziłem ich z ziemi egipskiej. Ja, Pan, jestem Bogiem waszym.
Znaczenie na „dziś”: Szałasy upamiętniają namioty, w których Żydzi mieszkali na pustyni po wyjściu z Egiptu. Szałasy przypominają pobożnym Żydom Obłok Chwały, który przez czterdzieści lat towarzyszył narodowi izraelskiemu podczas wędrówki po pustyni. Według tradycji żydowskiej słup obłoku w dzień, a ognia w nocy symbolizował obecność Boga i Jego kierownictwo.
Po raz pierwszy ów słup ukazał się Izraelowi piętnastego Tiszri, w pierwszym dniu święta.
Tego dnia według podania, Mojżesz zszedł z Góry i ogłosił ludowi, iż przybytek Boga ma być wystawiony pośród niego. Nietrwałe, zbudowane z krzewów i liści szałasy miały na celu przypominać Izraelitom o wyzwoleniu z Egiptu i Bożej wierności w czasie ich przebywania na pustyni przez 40 lat. Mieszkanie w tych tymczasowych schronieniach było przypomnieniem nie tyle trudów, jakie musiał znosić naród Izraelski podczas ich przebywania na pustyni, ile ochrony, opieki i zaopatrzenia, którego Bóg udzielał im w tamtym czasie. Podobnie jak w Pesach wspominamy wyzwolenie z niewoli (Egiptu i grzechu), Tak też w Sukkot przypominamy sobie
o objawieniu Bożej miłości, która chroniła lud Boży podczas wędrówki przez pustynie.
W ten sposób spostrzega się Wszechmocnego i Wiecznego Boga, który nie opuścił Ludu Bożego (Yehudim-Żydów) i zawsze ich ochrania. Przenosząc się do tych świątecznych szałasów Yehudim i Goim okazują swoją wiarę i zaufanie, że to nie mury z betonu i kamienia są naszą ochroną, nie pieniądze i banki, lecz Bóg jest naszą twierdzą i ochroni swój wierny lud przed wszelkimi niebezpieczeństwami. Urodzajny rok był powodem radości i wdzięczności Bogu
za Jego zaopatrzenie. Wraz z zakończeniem roku agrarnego, gdy zbiory były zebrane z pól
do spichlerzy, lud mógł odpocząć po długiej ciężkiej pracy. Bóg dal Izraelitom te siedem dni,
aby odłożyli na bok swoje codzienne sprawy i troski, i radowali się przed Jego obliczem, dziękując mu za zaopatrzenie, które ON im daje. Pamiętajmy, że czas Święta Szałasów to okres już zakończonych żniw. Dlatego jest to święto radosne, w przeciwieństwie do czasu je poprzedzającego. Warto zauważyć, że poświęcenie Świątyni Salomona i ukazanie się w niej Chwały (Szekinah) miało miejsce właśnie w to święto Szałasów (1 Krl. 8r; 2 Krn. 7r). Król Salomon (X w. p. n. e.) wykorzystał święto Sukkot jako okazję, aby poświęcić właśnie zbudowaną świątynię (1 Krl 8r). Kazał zgromadzić lud - przynieść Arkę przymierza z Syjonu, miasta Dawida i wstawić do miejsca zwanego Święte świętych.
1 Krl 8,10 Gdy zaś kapłani wychodzili ze świątyni, obłok napełnił przybytek Pański, tak iż kapłani nie mogli tam ustać z powodu tego obłoku, aby pełnić swoją służbę, gdyż chwała Pańska napełniła świątynię Pańską.
Znaczenie na „Jutro”: Święto Namiotów nosi również nazwę „Święta Zbiorów z końcem roku” (Hbr. Chag Ha-Asif czyt. 2 Mjż. 23:16), bowiem Święto Namiotów wieńczy ostatni w roku zbiór plonów. W kraju Izraela po winobraniu jako ostatnie były zbiory oliwek we wrześniu. Święto Szałasów to święto zbiorów wszystkiego, co wyrosło na polach, w sadach i winnicach,
a w symbolice przedstawia żniwo świata, a także Sąd Boży.
Przypowieść o rodzajach roli, o pszenicy i kąkolu to przypowieści o „żniwach świata”
Mt 13,3-9 I rzekł: Oto wyszedł siewca, aby siać.
Mt 13,10-23 Wysłuchajcie więc podobieństwa o siewcy
Mt 13,24-30 Pozwólcie obydwom róść razem aż do żniwa. A w czasie żniwa powiem żeńcom: Zbierzcie najpierw kąkol i powiążcie go w snopki na spalenie, a pszenicę zwieźcie do mojej stodoły.
Tak jak żniwa są pewnym procesem, którego celem jest ostateczne zebranie plonów w postaci czystych, oddzielonych od plew ziaren, tak i „żniwa ludzi” nie będą polegały tylko na zapuszczeniu sierpa.
Obj., 14:14-18 A inny anioł wyszedł ze świątyni, wołając donośnym głosem na tego, który siedział na obłoku: Zapuść sierp swój i żnij, gdyż nastała pora żniwa i dojrzało żniwo ziemi.
Żniwa to długotrwały proces, na który składały się następujące prace: zżęcie, młocka
i czyszczenie ziarna. Tak też Święto Namiotów jest symbolem Zbiorów WSZYSTKIEGO. To święto jest proroczym zapisem do czasu, kiedy ten cały proces ‘żniw z ludzi’ będzie już zakończony. Wspaniały plan Boży ukazany we wszystkich Świętach biblijnych pozwala docenić te, jakże głębokie w swej wymowie, prorocze zapowiedzi wydarzeń jakie czekają świat:
Jana 4:35 Otóż mówię wam: Podnieście oczy swoje i spójrzcie na pola, że już są dojrzałe do żniwa. Czym się okażemy w oczach Bożych? Pszenicą czy kąkolem?
Święto Namiotów/Szałasów/Sukkot proroczym symbolicznym zapisem także na Nasze ziemskie pielgrzymowanie w „namiocie ciał naszych”.
2 Kor 5,1-6 Wiemy bowiem, że jeśli ten namiot, który jest naszym ziemskim mieszkaniem,
się rozpadnie, mamy budowlę od Boga, dom w niebie, nie rękoma zbudowany, wieczny. Dlatego też w tym doczesnym wzdychamy, pragnąc przyoblec się w domostwo nasze,
które jest z nieba, jeśli tylko przyobleczeni, a nie nadzy będziemy znalezieni. Dopóki bowiem jesteśmy w tym namiocie, wzdychamy, obciążeni, ponieważ nie chcemy być zewleczeni, lecz przyobleczeni, aby to, co śmiertelne, zostało wchłonięte przez życie. A tym, który nas do tego właśnie przysposobił, jest Bóg, który nam też dał jako rękojmię Ducha. Więc też zawsze jesteśmy pełni ufności i wiemy, że dopóki przebywamy w ciele, jesteśmy oddaleni od Pana;
Święto Namiotów/Szałasów/Sukkot jest proroczym symbolem i cieniem na nasze ciała, które jest zniszczalne i tymczasowe. Nasze dzisiejsze życie to życie w namiocie a potem zamieszkanie
w „domu Ojca” (J 14,1-3). Apostoł Piotr nawiązując do Nowego Przymierza przypomina nam,
że ci, którzy są wierzącymi z pogan, że będąc teraz we wspólnocie izraelskiej nie różnią się od tamtych, i tak jak i oni, tak i my jesteśmy przechodniami na tej ziemi i współuczestnikami obietnic.
1 Ptr 2,10-11 Wy, którzy niegdyś byliście nie ludem, teraz jesteście ludem Bożym, dla was niegdyś nie było zmiłowania, ale teraz zmiłowanie dostąpiliście; Umiłowani, napominam was, abyście jako pielgrzymi i wychodźcy wstrzymywali się od cielesnych pożądliwości, które walczą przeciwko duszy.
Apostoł Piotr w ten sposób podaje nam przykład naszych Patriarchów, którzy też wierzyli, że są przechodniami na tej ziemi. W Liście do Hbr 11,13-16 jest spis Bohaterów Wiary, gdzie i również oni nieśli świadectwo, że byli przechodniami na tej ziemi: Wszyscy oni poumierali w wierze,
nie otrzymawszy tego, co głosiły obietnice, lecz ujrzeli je i powitali je z dala; wyznali też,
że są gośćmi i pielgrzymami na ziemi. Bo ci, którzy tak mówią okazują, że ojczyzny szukają.
I gdyby mieli na myśli tę, z której wyszli, byliby mieli sposobność aby do niej powrócić; Lecz oni zdążają do lepszej, to jest do niebieskiej. Dlatego Bóg nie wstydzi się być nazwany ich Bogiem, gdyż przygotował dla nich miasto.
Właśnie Święto Szałasów ma nam wciąż przypominać, że tak jak namiot lub szałas jest mieszkaniem przejściowym, tymczasowym, dla podróżującej osoby, tak też my mamy traktować nasz pobyt tu na tej grzesznej ziemi jako wędrowcy. Szałas jako niestałe domostwo symbolizuje ponadto przemijalność i ulotność wszelkiego życia. Nie powinniśmy sądzić, że ten świat doczesny jest celem i spełnieniem naszego życia. Nie mamy przywiązywać się do żadnych materialnych rzeczy tego świata, ani też nie mamy się nadto o nie starać. Właśnie jesienią, kiedy zbieramy plony i człowiek czuje, że jest dobrze zaopatrzony, bezpieczny powinien skierować swoje myślenie na właściwy tor. Jaki? Sukkot podsumowuje przeszłość i kieruje nasze myślenie na właściwy tor
5 Mjż 8,17-18 Abyś nie mówił w swoim sercu: Moja moc i siła mojej ręki zdobyła mi to bogactwo. Pamiętaj, że to Pan, Bóg twój, daje ci siłę do zdobywania bogactwa, aby potwierdzić swoje przymierze, które poprzysiągł twoim ojcom, jak się to dziś okazuje.
Mt 6,31-33 Nie troszcie się więc i nie mówcie: co będziemy jeść…
bo o to się martwią ludzie niewierzący i nie ufający Bogu czyli poganie
Łk 12,15-21 Powiedział też do nich: Baczcie, a wystrzegajcie się wszelkiej chciwości, dlatego że nie od obfitości dóbr zależy czyjeś życie. (...) Tak będzie z każdym, który skarby gromadzi dla siebie, a nie jest w Bogu bogaty.
Komentarz: W Sukkot wspominamy naszą osobistą pielgrzymkę na pustyni naszego życia. Ale wspominamy także wszystkie błogosławieństwa jakimi obdarzył nas Adonaj. Właśnie to święto kieruje nasze myślenie, naszą duchowość na właściwy tor. Przestajemy myśleć o inwestycjach na tej ziemi pozornie trwałych i bezpiecznych, jak np. nowy dom, więcej na koncie w banku itd. (Inwestycje na tej ziemi często rujnują nasze zdrowie, relacje rodzinne oraz naszą relacje
z Wiekuistym). Święto Namiotów daję nam dużo czasu, aby myślenie nasze zwrócić na intymne relacje z Bogiem oraz na właściwe relacje rodzinne.
Podstawa biblijna
3 Mjż 23,42-43 będziecie mieszkać w szałasach przez siedem dni. Wszyscy krajowcy
w Izraelu mieszkać będą w szałasach, aby wiedziały wasze przyszłe pokolenia,
że w szałasach kazałem mieszkać synom izraelskim, gdy wyprowadziłem ich z ziemi egipskiej. Ja, Pan, jestem Bogiem waszym.
3 Mjż 23, 39 Lecz piętnastego dnia siódmego miesiąca, gdy zbierzecie plony ziemi, obchodzić będziecie święto Pana przez siedem dni. W pierwszym dniu będzie całkowity odpoczynek i w ósmym dniu będzie całkowity odpoczynek.
Obchody Święta Namiotów Święto Namiotów/Szałasów trwa siedem dni, gdzie pierwszy z nich jest Szabatem (Odpocznienie) niezależnie, w którym dniu tygodnia przypada. Na Szabat będący pierwszym dniem święta Sukkot przygotowujemy się tak, jak na Szabat cotygodniowy. Bóg nasz Ojciec polecił, żeby na Święto Szałasów każdy człowiek przyszedł do niego z darem ofiarnym.
Oddania dziękczynne
5 Mjż 16; 16-17. Trzy razy w roku zjawi się każdy mężczyzna z pośród was przed Panem, Bogiem twoim, na miejscu, które wybierze: w Święto Przaśników, w Święto Tygodni i w Święto Szałasów, lecz nie zjawi się przed Panem z próżnymi rękami, ale każdy przyjdzie
z odpowiednim darem swoim według błogosławieństwa, jakiego Pan, Bóg twój, ci udzielił.
Hbr 13; 15-16. Przez niego więc nieustannie składajmy Bogu ofiarę pochwalną, to jest owoc warg, które wyznają jego imię. A nie zapominajcie dobroczynności i pomocy wzajemnej; takie bowiem ofiary podobają się Bogu.
To nasz Niebiański Ojciec błogosławi nam codziennie, to On sprawia, że żyje nam się dostatnio, a jego błogosławieństwo obejmuje wszystkie płaszczyzny naszego życia zawodowego, rodzinnego itp. W nawiązaniu do przesłania wyrażonego w tekście
2 Krn 8:13 (PNŚ) w ramach codziennych czynności, by składać dary ofiarne zgodnie
z przykazaniem Mojżesza co do sabatów i dni nowiu,i wyznaczonych świąt trzy razy w roku:
w Święto Przaśników i Święto Tygodni, i Święto Szałasów.”
W erew Sukkot (Dzień poprzedzający) oddzielamy dary finansowe (w tym dziesięcinę) jako dar pieniężny na biednych i ubogich w naszej społeczności, w naszym kręgu zamieszkania, czy też na inne zbożne cele. Nad tymi darami modlimy się krótką modlitwą, aby Adonaj pobłogosławił
i rozmnożył swoje błogosławieństwo naszej cedaki (nasz dar finansowy) i w najbliższy „Wyznaczony czas” czyli święto przekazujemy na określony cel.
Tak więc i my w dni święte możemy składać miłe Bogu oddania (ofiary) dziękczynne wyrażone
w finansach, jak też w modlitwach.
Namiot/Sukka główny symbol święta - przygotowanie
Już na kilka dni przed Moed Sukkot przygotowujemy materiały do zbudowania tzw. Sukki (Namiotu/szałasu). Zamieszkanie w takim symbolicznym namiocie nie jest obligujące w naszym kręgu klimatycznym. Wygląd i wielkość szałasu nie gra tutaj roli, albowiem to jest tylko symbol nietrwałego mieszkania i ma wskazywać naszą duchową rzeczywistość, czyli dawać świadectwo, że jesteśmy pielgrzymami na tej ziemi. Wg tradycji warto choć pierwszy posiłek
w to święto spożywać właśnie w szałasie.
Głównymi symbolami Sukkot oprócz szałasów są lulaw i etrog.
Lulaw wykonuje się z gałązek palmy, mirtu i wierzby przewiązanych złotą nicią. Każdy Żyd przychodząc do Świątyni w Święto Szałasów oprócz lulawu trzymał w ręku etrog - owoc cytrusowy, który miał przypominać owoce Ziemi Obiecanej.
Nakaz sporządzania lulawu pochodzi z Biblii:
3 Mjż 23, 40 W pierwszym dniu weźmiecie sobie owocu ze szlachetnych drzew, gałązki palmowe, gałązki z drzew rozłożystych i z wierzby znad potoku i będziecie się weselić przed Panem, Bogiem waszym, przez siedem dni. Będziecie je uroczyście obchodzić jako święto Pana przez siedem dni co rok. Jest to wieczna ustawa dla waszych pokoleń. W siódmym miesiącu będziecie je obchodzić,
W liturgii wykorzystuje się cztery rodzaje roślin: owoc cytrusowy (etrog), gałązkę palmową (lulaw), trzy gałązki mirtu (hadasa) oraz dwie gałązki wierzby (arawa). Lulaw, hadasa i arawa związane są w jeden bukiet, którym potrząsa się na cztery strony świata oraz ku górze i ku dołowi,
aby w ten sposób symbolicznie wyrazić wszechobecność Boga.
Każda z tych roślin ma głęboką symbolikę w liturgii, a wszystkie razem reprezentują wierzących ludzi, którzy studiują Tanach (czyli Stary Testament):
1. Owoc cytrusowy (etrog) ma mocny zapach i intensywny smak - reprezentuje ludzkie serce. Etrog to owoc cytrusowy rosnący w Izraelu, który naturalnie nie występuje w innych krajach.
Jest to owoc bardzo podobny do żółtej cytryny. Jego smak jest również podobny do cytryny,
z tą różnicą, że nie jest tak soczysty jak cytryna i mniej smaczny.(Można kupić cytrynę, albowiem klasyczny owoc (etrog) jest w naszym kraju nie dostępny)
2. Gałązka palmowa (lulaw) nie ma zapachu, lecz wydaje owoce - reprezentuje ludzki kręgosłup. (gałązki palmowe można pozyskać z hodowli własnej lub kupić. Odcinamy gałązki średnio
o długości miedzy 70-100 cm. Można też zamiast liści palmy naciąć tataraku, który jest łatwiej dostępny w naszym kraju)
3. Trzy liście mirtu (hadasa) intensywnie pachną lecz nie mają owoców - reprezentują ludzkie oczy. (Mirt jest osiągalny w sklepach ogrodniczych- kupujemy najdłuższe jakie tylko możemy zdobyć, ale nie dłuższe niż 50 - 70 cm. Można też użyć bukszpanu lub cyprysu)
4. Dwie gałązki wierzby (arawa) nie mają zapachu ani owoców - reprezentują ludzkie usta. Wspólnie przedstawiają one ludzkie zobowiązanie do służenia Panu całym swoim sercem, umysłem i wolą (całym sobą). (Wierzba jest osiągalna praktycznie na terenie całej Polski – wycinamy pędy nie dłuższe niż 50 - 70 cm.)
Uwaga: Bóg oczekuje, że wszyscy członkowie narodu Izraela zjednoczą się na podobieństwo tych roślin zebranych w Lulaw. Lulaw w symbolice oznaczał zjednoczenie Izraela,
a w mesjańskiej symbolice ma również głębokie znaczenie. Bo oznacza m.in. zjednoczenie
w jednej owczarni Jehudim wraz z wierzącymi z Goim, aby się wypełniło Słowo:
J 10,16 Mam i inne owce, które nie są z tej owczarni; również i te muszę przyprowadzić,
i głosu mojego słuchać będą, i będzie jedna owczarnia i jeden pasterz.
Schemat i porządek Świętego Zgromadzenia (Mikra Kodesh) tj. Czas trwania nabożeństwa, ilość modlitw, ilość śpiewu, ilość “czytań” itp. “Zwolennicy Drogi Adonaj” dostosowują do potrzeb lokalnej wspólnoty wierzących.
Pierwszego wieczoru w Erew Sukkot i podczas Świętego Zgromadzenia w pierwszym dniu Sukkot, a także podczas Świętego Zgromadzenia w Szabat, który przypada w czasie dni Sukkot odmawia się błogosławieństwo Szehechejanu:
Uwaga: Goim (wierzący z narodów) nie jest zobowiązany (ale ma prawo i przywilej)
do wypowiadania błogosławieństw w języku hebrajskim
Baruch ata ADONAJ, Elohejnu, Melech ha-olam, szehechejanu wekijmanu wehigjanu lazman haze. Amen. Błogosławiony bądź ADONAJ, Boże nasz, Królu wszechświata, że zachowałeś nas żywymi, podtrzymałeś i doprowadziłeś aż do tego czasu. Amen
Błogosławieństwo przed wejściem do Szałasu/Sukki.
Za każdym razem, gdy po raz pierwszy wchodzimy do naszej Sukki, lub podczas wizyty
u znajomych do ich Sukki, wówczas odmawiamy takie błogosławieństwo:
Baruch ata ADONAJ, Elohejnu, Melech ha-olam, aszer kidszanu bemicotaw weciwanu lejszaw basukka Amejn. Błogosławiony bądź ADONAJ, Boże nasz, Królu wszechświata, że uświęciłeś nas swoimi przykazaniami i nakazałeś nam mieszkać w szałasie. Amen
Uwaga: Wszystkie Te błogosławieństwa (bracha), są naszym wspólnym lub indywidualnym uwielbieniem, które ma swe korzenie w biblijnym Judaizmie z okresu Beit HaMigdasz
(Drugiej Świątyni) i było praktyką pierwszych uczniów Jeszua z Nazaretu.
Tradycyjnie i biblijnie zaczynamy dźwiękiem szofaru (czyt. Ps 81,4 (BT) Dmijcie w róg na nowiu, podczas pełni) ponieważ tak ogłaszano wszystkie moadim/święta ponieważ takie było i jest przykazanie Boże (czyt. 4 Mjż 10,10 W dni waszej radości i w wasze uroczyste święta oraz
w wasze dni nowiu będziecie dąć w trąby )
Błogosławieństwo na dęcie w szofar:
Baruch ata Adonaj Elohejnu Melech haolam aszer kidszanu bemicwotaw weciwanu liszmoa kol szofar. Amejn”. Błogosławiony jesteś Ty Adonaj Boże nasz, Królu wszechświata, który uświęciłeś nas Twoimi przykazaniami i nakazałeś nam usłyszeć dźwięk szofaru. Amen”
Tradycyjnie w każdy dzień Sukkot każda osoba wykonuje obrzęd potrząsania Lulawem
i Etrogiem, aby wypełnić przykazanie radowania się w ten dzień. Obrzędu potrząsania wykonuje każda osoba niezależnie od tego czy ma korzenie żydowskie czy też nie. Lulaw jest symbolem zjednoczenia, wszczepienia w „Drzewo Oliwne” Wspólnoty Izraelskiej gromadzącej w „Domu Modlitwy” wszystkie narody czyt. Ef 2,12-14. Są różne sposoby potrząsania Lulawem,
ale najczęściej kłaniamy się Bogu na cztery strony świata potrząsając lulawem także w górę
i w dół, aby zaakcentować Bożą Wszechobecność. Zanim jednak dokonamy tego radosnego obrzędu potrząsania odmawiamy błogosławieństwo:
Baruch ata Adonaj, Elohenu, Melech ha-olam, aszer kidszanu bemicwot weciwanu al netilat lulaw. Amen. Błogosławiony bądź, Adonaj, Boże nasz, Królu wszechświata, który uświęciłeś nas swoimi przykazaniami i nakazałeś nam sporządzać lulaw. Amen
Ważne: Gdy wymawiamy lub śpiewamy „Błogosławiony” wówczas kłaniamy się (głęboki pokłon) naszemu Bogu, aby fizycznie okazać uznanie i szacunek dla Króla Królów i Pana Panów
Mt 4,10 (BT) Jest bowiem napisane: Panu, Bogu swemu, będziesz oddawał pokłon i Jemu samemu służyć będziesz.
Proponowane czytania na Sukkot:
1 Dzień. 2 Mjż 33,12-34,26; Lb 29,12-16; Ez 38,18 do 39,16; J 7,2-16
2 Dzień. Kpł 22,26-23,44; 1 Krl 8,2-24; 1 Kor 15r
3 Dzień. Lb 29,17-25; Za 14,1-21; 1 Tes 4,13-21; Mt 13r
4 Dzień. Lb 29,20-28; Koh 1-3r; Joz 1,1-18; 5 Mjż 33:1-34:12
5 Dzień. Lb 29,23-31; Koh 4-6r; Łk 1,68-2,38
6 Dzień. Lb 29,26-34; Koh 7-9r; Ap 20r
7 Dzień. Lb 29,26-34; Koh 10-12r; 1 Tes 5r
W każdy dzień święta możemy czytać Hallel czyli psalmy od 113- po 118
Ps 118,1 Wysławiajcie Pana, albowiem jest dobry, Albowiem łaska jego trwa na wieki!
(Piękne modlitwy na czas Sukot można znaleźć w Modlitewniku Żydowskim)
autor opracowania: Piotr Fras